Pochodzenie: Jedna z najstarszych odmian gołębi, przywieziona z Indii do Europy w XVI wieku.

Wrażenie ogólne: W pozycji paradnej stoi na czubkach palców. Z powodu wygiętej do tyłu szyi, głowa spoczywa na przedniej (górnej) poduszce. Figura tułowia ze wszystkich stron zaokrąglona, postawa szeroka i głęboka. Pierś jak najmocniej podniesiona, wąskie skrzydła (w sensie całości skrzydła) dokładnie zamknięte, a końce skrzydła (lotki I rzędu) noszone pod najniższymi (zewnętrznymi) bocznymi piórami ogona. Ogon jest tylko lekko wklęsły, możliwie najszerszy i płaski, noszony prosto, tzn. patrząc z boku prawie pionowo, dobrze zamknięty i napięty.

Wzorzec: cechy rasowości.
Głowa:
Mała, drobna, delikatnie zaokrąglona, gładka.

Oczy:
Ciemne u białych i u tych, u których dominuje na głowie biały kolor, perłowe lub pomarańczowe u pozostałych, przy czym wskazany jest kolor perłowy.

Brew:
Wąska i możliwie niezauważalna, w zależności od upierzenia od jasnej do ciemnej.

Dziób:
Średniej długości, delikatny, jasny u białych, czerwonych, żółtych, tarczowych i białych z barwnymi ogonami; czarny u czarnych, indygo– ciemnogrochowych, andaluzyjskich; ciemny u niebieskobarwnych, płowoczerwonych, kite; koloru rogowego u kawowych, srebrnych, wielobarwnych i DeRoy. Woskówki są małe, gładkie.

Szyja:
Delikatna, wygięta lekko i z gracją. Długość szyi powinna odpowiadać długości grzbietu, tak, aby głowa przylegała szczelnie do przedniej (górnej) poduszki i nie przedzierała się przez ogon (wachlarz).

Pierś:
Szeroka, pełna, dobrze zaokrąglona, wysoko podniesiona.

Plecy:
Cała figura powinna być mała do średniej, krótka i okrągła, partie piersiowe i brzuszne tworzą nieprzerwaną linię. Dąży się do tego, by całość, oglądana ze wszystkich stron, była zaokrąglona. Plecy na środku lekko wklęsłe.

Skrzydła:
Wąskie, zamknięte i ściśle przylegające. Końce skrzydeł sięgają, patrząc z boku, nieznacznie poza ogon. Przegub skrzydła jest otulony piórami piersiowymi.

Ogon:
Pasujący do wielkości ciała, ani nie za mały ani nie nazbyt duży, trochę wklęsły, kolisty, po obu stronach lekko dotykający podłoża, bardzo gęsty i napięty, składający się z długich szerokich piór, każde pióro przykrywa następne. Liczba piór nie jest miarodajna dla jakości ogona (wachlarza). Chorągiewki piór dobrze zamknięte. Dozwolone lekkie ufryzowanie końcówek sterówek.

Poduszka:
Pełna i napięta, tak wysoko jak tylko możliwe przesłaniająca pióra ogonowe z tyłu i przodu. Przednia (górna) poduszka służy jako punkt spoczynku dla głowy. Im bardziej zaznaczona, szeroka i gęsta (szczelna), tym lepiej. Tylnia (dolna) poduszka, tworzona z piór klinowych, powinna być szeroka gęsta i napięta.

Nogi:
Nieopierzone, krótkie, silne, szeroko rozstawione, wychodzące daleko z przodu z tułowia. Podudzia są prawie całkowicie zakryte przez pióra na brzuchu przechodzące płynnie w wyokrąglenie piersiowe.

Upierzenie:
Napięte i gęste.

Rodzaje kolorów:

Biały, czarny, andaluz, kawowy, czerwony, żółty, niebieski bez pasów, niebieski z czarnymi pasami, milky-mleczny, indygo ciemnogrochowy, srebrny, niebieskopłowy, czerwonopłowy, żółtopłowy, popielatopłowy, niebieski groch, niebieskopłowy groch, wielobarwny, kite, kawowo-złoty, agatowy w czerwieni i żółci, De Roy; niebieski i płowoniebieski szymel (siwek); z lustrzanym ogonem w czerwieni i żółci; tarczowy czarny, czerwony, żółty, niebieski bez pasów, niebieski z czarnymi pasami, czerwonopłowy, żółtopłowy i niebieski groch; z kolorowym ogonem w czerni, czerwieni, żółci i niebieskim; z białym ogonem u czarnych, czerwonych, żółtych, niebieskich z czarnymi pasami i niebieskich grochów; tygrysie czarne, niebieskie i żółte; szeki w czerni i niebieskim.

Kolor i rysunek:

Wszystkie kolory nasycone i błyszczące. Białe śnieżnobiałe; srebrnobiałe błyszczące; srebrne równomiernie delikatnie srebrnoszare bez pasów i rdzy. Kawowe są równomiernie szarobrązowe. Przy niebieskiej barwie podstawowej pojawia się mleczny odcień na upierzeniu ciała, skrzydeł i ogona (wachlarza) jakby powleczenie drobnym pudrem, pasy możliwie ciemne.

Wielobarwne mają na kremowo do migdałowej podstawie możliwie równomiernie rozłożone cętki i pióra w różnych kolorach. Lotki I rzędu i ogon są kremowe do białawych z niebieskimi i czarnymi cętkami lub podłużnymi paskami. Rysunek staje się z wiekiem ciemniejszy. Samiczki są zawsze słabiej zarysowane niż samczyki.

Kolor kite jest kawowo-czarny z mniej lub bardziej silnym brązowym połyskiem na szyi i piersi oraz nagromadzeniem brązu na skrzydłach i ogonie. U kawowo-złotych kolor jest rozjaśniony żółtawym nalotem na piersi, który rozciąga się aż do upierzenia brzucha. Pióra skrzydeł i wachlarza są żółtawe przy stosinie. Agatowe są jednobarwne względnie przesiąknięte mniej lub bardziej bielą bez ściśle ustalonego rysunku. Wymagane są barwne skrzydła i pióra wachlarza; stosiny piór są białe. Dla barwy DeRoy jest podstawowym kolorem pomarańczowożółty z kropkami lub plamkami w kolorze mahoniowym, gdzieniegdzie z prześwitującą mniej lub bardziej bielą. Pióra skrzydeł i wachlarza są najczęściej jaśniej zabarwione. Popielatopłowe są jasnoszare bez jakichś widocznych znamion za wyjątkiem nagromadzeń czerwieni w upierzeniu szyi. Andaluzy mają czarno-niebieską głowę i szyję, upierzenie piersi i brzucha tylko trochę jaśniejsze, ciemno-niebieskie pokrywy skrzydeł najlepiej z czarnym brzegiem, ciemno zakończone lotki I rzędu, dozwolone bardzo nieliczne i mało widoczne nagromadzenia rdzy. Indygo – ciemnogrochowe mają brązowe upierzenie głowy, szyi i pokryw skrzydeł; lotki I rzędu ogon i poduszki są niebieskawe. Siwki (szymle) mają mniej lub więcej nagromadzeń bieli w barwie podstawowej i czarne względnie kawowe pasy. Wszystkie pasy czyste i ciągłe. Tarczowe mają 6-12 białych lotek I rzędu. Lustrzano-ogoniaste mają na każdym piórze ogona szeroką białą plamę lustra, które tworzą uporządkowane jedna na drugiej, na gładkim ogonie (wachlarzu) białą opaskę na barwnym podłożu. Barwno – ogoniaste z możliwie barwną, a biało-ogoniaste możliwie białą przednią i tylnią poduszką. Tygrysie i szeki z możliwie równomiernie rozłożonym rysunkiem, tygrysie muszą mieć barwne skrzydła i pióra ogona.

Duże błędy:

Brak cech rasowości; zbyt ciężka budowa figury; niewystarczające zaokrąglenia ciała; za długie lub za krótkie plecy; mocno widoczny przegub skrzydła; pierś z zaznaczonym wklęśnięciem (rozłupana – dzielona); przechodząca przez wachlarz ogona głowa; za daleko z tyłu osadzone nogi; zbyt wysoka postawa; za krótkie skoki; za długie skrzydła; ogon (wachlarz) w kształcie leja, ogon krążkowy (parasolowy), krzywo noszony, za mały lub przerywany (z prześwitami); wąskie lub miękkie pióra ogona, opierzenie skoków i palców, duże braki w kolorze lub rysunku.

Uwagi do oceny:

Postawa – budowa – figura – nogi – ogon (wachlarz) i poduszki – jakość upierzenia –pierś – szyja – głowa – barwa i rysunek.

Grupa VII Strukturalne

Obrączka numer 8

Wydanie 2005

<br/ <br/ <br/

Interpretacja wzorca

Interpretacja wzorca pawika opracowana przez Macieja Kolońskiego i Stanisława Śliż zamieszczona w miesięczniku GOŁĘBNIK nr 1 z 2006 roku

Rysunki wzorca

Rysunki wzorca wg. Stanisława Sliża

: z boku

: z przodu

: z tyłu

Nowy typ wzorca

Rys historyczny pawika

Rys historyczny pawika opracowany przez Macieja Kolińskiego zamieszczony w miesięczniku GOŁĘBNIK nr 1 z 2006 roku

Pawik jedwabisty

HISTORIA POWSTANIA pawika jedwabistego jest niemożliwa do ustalenia. Hodowany jest obecnie w Czechach, Kanadzie, Niemczech, USA, na Węgrzech oraz w Polsce. Pawik ten powstał samoistnie z mutacji pawika zwykłego, znanego w Europie od XVI wieku. Jest rezultatem przemyślanego doboru par rozpłodowych i kojarzenia w pokrewieństwie. Doprowadziło to do uzyskania potomstwa skonsolidowanego – homozygotycznego w parach genów wyznaczających cechy charakterystyczne dla gołębi rasy pawik jedwabisty. Selekcja skierowana na jedwabistość piór doprowadziła do powiększenia liczby potomstwa o cechach zgodnych z nakreślonym wzorcem.

ZARYS MUTACJI. Gołębie domowe pochodzą od żyjącego w stanie dzikim libijskiego gołębia skalnego Columba Livia gdzie występują na obszarach nadbrzeżnych i wyspach morza śródziemnego oraz na dalekim wschodzie. Potwierdził to Darwin – jeden gatunek gołębia dzikiego jest wyjściowym dla wszystkich ras gołębi udomowionych. Dowodem jest płodne potomstwo pochodzące od gołębia dzikiego sparowanego z gołębiem domowym. Rasy gołębi domowych różniące się cechami pokrojowymi ( fenotypem) i rysunkiem ubarwienia to efekt mutacji – zmiany struktury genu – powstającej pod wpływem tzw. czynników mutagennych. Wśród dzikich zwierząt żyjących na wolności, zachodzą mutacje ale selekcja naturalna eliminuje mutanty, których cechy zmutowane nie są korzystne, nie sprzyjają zwycięstwu w walce o byt, o zachowanie gatunku w wyniku rozmnażania. Natomiast w hodowli zwierząt udomowionych cecha zmutowana może spodobać się hodowcy, który będąc tym zainteresowany zachowa mutanta do reprodukcji. Zastosuje selekcję zootechniczną faworyzując osobniki o cechach ( zmutowanych) korzystnych dla hodowcy. Opiekuje się mutantami i tym samym uniemożliwia selekcji naturalnej ich wyeliminowanie. Wskutek kojarzenia krewniaczego mutantów o takich samych cechach zmutowanych doprowadza do homozygotyczności par genów ( np. AA lub CC,….). Tym samym zmutowana cecha wiernie jest przekazywana (dziedziczy się) na pokolenie potomne co doprowadza do powstania nowej rasy.

KOJARZENIE KREWNIACZE a INBRED. Hodowca prowadzący selekcję w kierunku jedwabistości piór lub innym sobie wybranym po kilku pokoleniach uzyskuje stado gołębi odpowiadające jego wymaganiom, założeniom. Gołębie te są jednak ze sobą blisko spokrewnione. Tworzy się dylemat dla hodowcy, czy hodować w obrębie swego stada co może doprowadzić do degeneracji (np. gołębie „jeże”) czy wprowadzić trochę nowej krwi, która osłabi niebezpieczeństwo inbredu. Wprowadzenie nowych gołębi do swego stada jest związane z wprowadzeniem nowych genów co może zniweczyć jego wieloletnią selekcję. Hodowla według linii jest uważana za mniej ryzykowną niż ścisły inbred jednak nie daje pewności w dalszym postępowaniu do osiągnięcia wybranego kierunku hodowli.

JEDWABISTOŚĆ PIÓR. Podstawową częścią pióra jest elastyczna oś, której część nasadowa zwana rurką lub dutką jest grubsza, półprzezroczysta, wewnątrz pusta i zawiera tzw. duszę. Końcowa część osi nazywana stosiną o różnej długości jest cieńsza i wypełniona miękką, białą substancją. Wyrastają z niej w przeciwległych szeregach promienie na których umieszczone są promyki zaopatrzone w haczyki i wcięcia, łączące promienie i promyki w jedną elastyczną powierzchnię zwaną chorągiewką. Tak zbudowane pióro nosi nazwę pióra konturowego. Natomiast u gołębi o upierzeniu jedwabistym ( fot. 3,4 ) brak jest haczyków na promykach co powoduje, że promienie pióra są wolne i dlatego chorągiewka nie jest zwarta lecz rozstrzępiona.

POLSKA a PAWIK JEDWABISTY. Pawik jedwabisty był pokazywany na kilku polskich wystawach gdzie cieszył się zainteresowaniem ze strony zwiedzających jak i hodowców. Z powodu braku wzorca nie mógł być oceniany aby to zmienić Polski Klub Pawika poprzez macierzysty Poznański Związek w październiku br. przesłał wniosek o rejestrację pawika jedwabistego oraz projekt wzorca do Komisji Standaryzacyjnej Polskiego Związku. Pawik ten będzie prezentowany jako pokaz nowej rasy na Krajowej Wystawie w Kielcach gdzie zostanie wszczęta procedura rejestracyjna. Obecnie w Polsce hodowlą pawika jedwabistego zajmują się : Zenon Goliszewski z Dęblina, Przemysław Orpel z Trzebina, Andrzej Pałmackanycz z Koszalina, Łukasz Grzesiak z Kożmina Wlkp. oraz Leszek Borysiak z Borku Wlkp. Pawik jedwabisty swym fenotypem i temperamentem jest odbiciem pawika zwykłego . Jego niepowtarzalna struktura upierzenia – jedwabistość piór – wyróżnia go od protoplasty – antentata (pawika zwykłego) a zatem jest rasą, która predysponuje do umieszczenia jej w grupie gołębi strukturalnych. Dajmy szansę pawikowi jedwabistemu.

Błędy jakie można spotkać w hodowli pawika jedwabistego:

– zbyt ciężka budowa, figura,

– niewystarczające zaokrąglenie ciała.

– za długie lub za krótkie plecy,

– pionowa bruzda na piersi tzw. rozłupanie co wyrażnie dzieli pierś na dwie części,

– płaska pierś powoduje brak właściwego zaokrąglenia,

– zbyt nisko noszona pierś wpływa na figurę i postawę ( fot. 5 ),

– silnie lejkowaty lub nisko noszony ogon,

– płaski, żle noszony, niewłaściwy kształt ogona,

– ogon noszony „ na sobie „ aż do formy parasolu ( fot. 6 ),

– głowa przechodząca przez sterówki tzw. przebijanie ogona ( fot. 7 ),

– wystające jedno lub dwustronnie lotki I rzędu poza pióra pokrywowe

skrzydeł tzw. wyrzucanie lotek w łokciu ( fot. 8,9 ),

– skręcenie osi sterówek nawet o 90 stopni,

– kędzierzowatość piór pokrywowych skrzydeł ( np. loczek ),

– szurpowatość lub zmierzwienie jedwabistych piór na skrzydłach i w partii brzusznej ( np. kury szurpowate, silka ).

Pawik zwykły znany wszystkim z wystaw ma ułożony wachlarz ogona (tzw. przeplatanie) u pawika jedwabistego jest to niewskazane ponieważ struktura sterówek ma układać się dachówkowato aby tworzyła rodzaj „ bukietu „ wachlarza. Wszystkich zainteresowanych hodowlą pawika jedwabistego zapraszam do współpracy. Kontakt e-mail borys648@wp.pl tel. kom. 604174716

Tekst i fotografie Leszek Borysiak

Rycina Stanisław Śliż

Literatura:

– Gołębie-chów,hodowla,rasy. aut. B. Nowicki, E. Pawlina, A. Dubiel wyd. PWRiL Warszawa 1996

– Hodowla Gołębi. aut. Stefan Peterfi, wyd. PWRiL Warszawa 1987

– Genetyka Zwierząt. aut. Frederick B. Hutt, wyd. PWRiL 1972

PAWIK JEDWABISTY

Miejsce pochodzenia:

Jedna z najstarszych ras gołębi. Została przywieziona do Europy z Indii. Jest to rasa bardzo popularna w krajach arabskich.

Ogólne wrażenie:

Mniejsza od średniej, pozycja paradna gołębia – na czubkach palców, z głową odrzuconą do tyłu, stoi z gracją, tył głowy/potylicę ściśle układa na poduszce ogonowej. Pierś w miarę możliwości, utrzymuje wyprostowaną i podniesioną. Skrzydła są nieco zamknięte, lotki utrzymuje pod dolnymi sterówkami. Ogon ( wachlarz ) szeroki, lekko lejkowaty.

Cechy rasowości:

Głowa: Mała, delikatna, lekko zaokrąglona.

Oczy: U śnieżnobiałych i pstrych z dominującą bielą, oczy ciemnego koloru, u kolorowych oczy koloru perłowego lub pomarańczowego. Brew oka cienka i okrągła, kolor odpowiedni do koloru upierzenia, zmienny od jasnego do ciemnoszarego.

Dziób: Delikatny, średniej długości, koloru cielistego, tylko u niebieskich i czarnych jest ciemny. Woskówki nosowe małe i gładkie.

Szyja: Delikatnie, lekko i dostojnie wykrojona, jej długość odpowiada długości pleców, tak więc głowa leży bezpośrednio na poduszce ogona. Jej szczupłość jest proporcjonalna do głowy, wskazane jest jej pulsowanie.

Pierś:Szeroka, pełna, dobrze zaokrąglona, wysoko podniesiona.

Plecy:Krótkie, lekko pochylone do tyłu, na środku trochę wklęsłe.

Odmiany kolorystyczne:

Jednokolorowe: białe, żółte, czerwone, niebieskie z pasami, czarne, andaluz,

O lustrzanym ogonie: żółte, czerwone, niebieskie, czarne

Tarczowe: żółte, czerwone, czarne, żółtopłowe, czerwonopłowe, niebieskie z pasami, niebieskie grochowe

Tygrysie pstre: czarne

Kolor i rysunek:

O pełnym kolorze i metalicznym połysku. U posiadających kolorowy ogon powinny mieć możliwie kolorowe poduszki, natomiast posiadające biały ogon powinny mieć białe poduszki. Lustrzany ogon białego koloru.

Poważne błędy:

Duże lub zniekształcone ciało, długie plecy, wysoka postawa, mocno podzielona pierś, ogon skośny, stożkowaty, parasolowaty, z przerwami, mały lub ubogi w pióra, głowa wciśnięta w sterówki, nienasycony kolor, duże braki w rysunku, opierzone nogi, nierównomierna jedwabistość.