Polski Klub Pawika

Pawik Jedwabisty

1 marca, 2012

 

PAWIK  JEDWABISTY

rycina-jedwab_

HISTORIA POWSTANIA pawika jedwabistego jest niemożliwa do ustalenia. Hodowany jest obecnie w Czechach, Kanadzie, Niemczech, USA, na Węgrzech oraz w Polsce. Pawik ten powstał samoistnie z mutacji pawika zwykłego, znanego w Europie od XVI wieku. Jest rezultatem  przemyślanego doboru par rozpłodowych i kojarzenia w pokrewieństwie. Doprowadziło to do uzyskania potomstwa skonsolidowanego – homozygotycznego w parach genów wyznaczających cechy charakterystyczne dla gołębi rasy pawik jedwabisty. Selekcja skierowana na jedwabistość  piór doprowadziła do powiększenia liczby potomstwa o cechach zgodnych z nakreślonym wzorcem.

 

ZARYS MUTACJI. Gołębie domowe pochodzą od żyjącego w stanie dzikim libijskiego gołębia skalnego Columba Livia gdzie występują na obszarach nadbrzeżnych i wyspach morza śródziemnego oraz na dalekim wschodzie. Potwierdził to Darwin – jeden gatunek gołębia dzikiego jest wyjściowym dla wszystkich ras gołębi udomowionych. Dowodem jest płodne potomstwo pochodzące od gołębia dzikiego sparowanego z gołębiem domowym. Rasy gołębi domowych różniące się cechami pokrojowymi ( fenotypem) i rysunkiem ubarwienia to efekt mutacji – zmiany struktury genu – powstającej pod wpływem tzw. czynników mutagennych.  Wśród dzikich zwierząt żyjących na wolności, zachodzą mutacje ale selekcja naturalna eliminuje mutanty, których cechy zmutowane nie są korzystne, nie sprzyjają zwycięstwu w walce o byt, o zachowanie gatunku w wyniku rozmnażania. Natomiast w hodowli zwierząt udomowionych cecha zmutowana może spodobać się hodowcy, który będąc tym zainteresowany zachowa mutanta do reprodukcji. Zastosuje selekcję zootechniczną faworyzując osobniki o cechach ( zmutowanych) korzystnych dla hodowcy.  Opiekuje się mutantami i tym samym uniemożliwia selekcji naturalnej ich wyeliminowanie. Wskutek kojarzenia krewniaczego mutantów o takich samych cechach zmutowanych doprowadza do homozygotyczności par genów ( np. AA lub CC,….). Tym samym zmutowana cecha wiernie jest przekazywana (dziedziczy się) na pokolenie potomne co doprowadza do powstania nowej rasy.

 

KOJARZENIE KREWNIACZE a INBRED. Hodowca prowadzący selekcję w kierunku jedwabistości piór lub innym sobie wybranym po kilku pokoleniach uzyskuje stado gołębi odpowiadające jego wymaganiom, założeniom.  Gołębie te są jednak ze sobą blisko spokrewnione.  Tworzy się dylemat dla hodowcy, czy hodować w obrębie swego  stada co może doprowadzić do degeneracji (np. gołębie „jeże”)  czy wprowadzić trochę nowej krwi, która osłabi niebezpieczeństwo inbredu. Wprowadzenie nowych gołębi do swego stada jest związane z wprowadzeniem nowych genów co może zniweczyć jego wieloletnią selekcję. Hodowla według linii jest uważana za mniej ryzykowną niż ścisły inbred jednak nie daje pewności w dalszym postępowaniu do osiągnięcia wybranego kierunku hodowli.

 

JEDWABISTOŚĆ PIÓR. Podstawową częścią pióra jest elastyczna oś, której część nasadowa zwana rurką lub dutką jest grubsza, półprzezroczysta, wewnątrz pusta i zawiera tzw. duszę. Końcowa część osi nazywana stosiną o różnej długości jest cieńsza i wypełniona miękką, białą substancją. Wyrastają z niej w przeciwległych szeregach promienie na których umieszczone są promyki zaopatrzone w haczyki i wcięcia, łączące promienie i promyki w jedną elastyczną powierzchnię zwaną chorągiewką. Tak zbudowane pióro nosi nazwę pióra konturowego. Natomiast u gołębi o upierzeniu jedwabistym ( fot. 3,4 ) brak jest haczyków na promykach co powoduje, że promienie pióra są wolne i dlatego chorągiewka nie jest zwarta lecz rozstrzępiona.

 

POLSKA  a  PAWIK  JEDWABISTY.  Pawik jedwabisty był pokazywany na kilku polskich wystawach gdzie cieszył się zainteresowaniem ze strony zwiedzających jak i hodowców. Z powodu braku wzorca nie mógł być oceniany aby to zmienić  Polski Klub Pawika poprzez macierzysty Poznański Związek w październiku br. przesłał wniosek o rejestrację pawika jedwabistego oraz projekt wzorca do Komisji Standaryzacyjnej Polskiego Związku. Pawik ten będzie prezentowany jako pokaz nowej rasy na Krajowej Wystawie w Kielcach gdzie zostanie wszczęta procedura rejestracyjna. Obecnie w Polsce hodowlą pawika jedwabistego zajmują się : Zenon Goliszewski z Dęblina, Przemysław Orpel z Trzebina, Andrzej Pałmackanycz z Koszalina, Łukasz Grzesiak z Kożmina Wlkp. oraz Leszek Borysiak z Borku Wlkp. Pawik jedwabisty swym fenotypem i temperamentem jest odbiciem pawika zwykłego . Jego niepowtarzalna struktura upierzenia – jedwabistość piór  – wyróżnia go od protoplasty – antentata (pawika zwykłego) a zatem jest rasą, która  predysponuje do umieszczenia jej w grupie gołębi strukturalnych. Dajmy szansę pawikowi jedwabistemu.

 

Błędy jakie można spotkać w hodowli pawika jedwabistego:

– zbyt ciężka budowa, figura,

– niewystarczające zaokrąglenie  ciała.

– za długie lub za krótkie  plecy,

– pionowa bruzda na piersi tzw.  rozłupanie co wyrażnie dzieli pierś na dwie     części,

– płaska pierś powoduje brak właściwego zaokrąglenia,

– zbyt nisko noszona pierś wpływa na figurę i postawę ( fot. 5 ),

– silnie lejkowaty lub nisko  noszony ogon,

– płaski, żle noszony, niewłaściwy kształt ogona,

– ogon noszony „ na sobie „ aż do formy parasolu ( fot. 6 ),

– głowa przechodząca przez sterówki tzw. przebijanie ogona ( fot.  7 ),

– wystające jedno lub dwustronnie lotki I rzędu poza pióra pokrywowe

  skrzydeł tzw. wyrzucanie lotek w łokciu ( fot. 8,9 ),

– skręcenie osi sterówek nawet o 90 stopni,

– kędzierzowatość piór pokrywowych skrzydeł (  np.  loczek ),

– szurpowatość lub zmierzwienie jedwabistych piór na skrzydłach i w   partii  brzusznej ( np. kury szurpowate, silka ).

Pawik zwykły znany wszystkim z wystaw ma ułożony wachlarz ogona (tzw. przeplatanie) u pawika jedwabistego jest to niewskazane ponieważ struktura sterówek ma układać się dachówkowato aby tworzyła rodzaj „ bukietu „ wachlarza. Wszystkich zainteresowanych hodowlą pawika jedwabistego zapraszam do współpracy. Kontakt  e-mail borys648@wp.pl tel. kom. 604174716

                                                                                           Tekst i fotografie Leszek Borysiak

                                                                                           Rycina Stanisław Śliż                                                                                      

Literatura:

– Gołębie-chów,hodowla,rasy. aut. B. Nowicki, E. Pawlina, A. Dubiel wyd. PWRiL Warszawa 1996

– Hodowla Gołębi. aut. Stefan Peterfi, wyd. PWRiL Warszawa  1987

– Genetyka Zwierząt. aut.  Frederick B. Hutt, wyd. PWRiL 1972

 

                                               

PAWIK JEDWABISTY

Miejsce pochodzenia:

Jedna z najstarszych ras gołębi. Została przywieziona do Europy z Indii. Jest to rasa bardzo popularna w krajach arabskich.   

 

Ogólne wrażenie:

Mniejsza od średniej,  pozycja paradna gołębia –  na czubkach palców, z głową odrzuconą do tyłu, stoi z gracją, tył głowy/potylicę ściśle układa na poduszce ogonowej. Pierś w miarę możliwości, utrzymuje wyprostowaną i podniesioną. Skrzydła są nieco zamknięte,  lotki utrzymuje pod dolnymi sterówkami. Ogon  ( wachlarz ) szeroki, lekko lejkowaty.

 

Cechy rasowości:


Głowa:             Mała, delikatna, lekko zaokrąglona.

Oczy:    U śnieżnobiałych i pstrych z dominującą  bielą, oczy ciemnego koloru, u kolorowych oczy koloru perłowego lub pomarańczowego. Brew  oka cienka i okrągła, kolor odpowiedni do koloru upierzenia,  zmienny od jasnego do ciemnoszarego.
Dziób:   Delikatny, średniej długości, koloru cielistego, tylko u niebieskich i czarnych jest  ciemny. Woskówki nosowe małe i gładkie.
Szyja:     Delikatnie, lekko i dostojnie wykrojona, jej długość odpowiada długości pleców, tak więc głowa leży bezpośrednio na poduszce ogona. Jej szczupłość jest proporcjonalna do głowy, wskazane jest jej pulsowanie.

Pierś:Szeroka, pełna, dobrze zaokrąglona, wysoko podniesiona.

Plecy:Krótkie, lekko pochylone do tyłu, na środku trochę wklęsłe.    

      

 

 

 

Odmiany kolorystyczne:

Jednokolorowe: białe, żółte, czerwone, niebieskie z pasami, czarne,  andaluz,

O lustrzanym ogonie: żółte, czerwone, niebieskie, czarne

Tarczowe: żółte, czerwone, czarne,  żółtopłowe,  czerwonopłowe,   niebieskie z pasami, niebieskie grochowe

Tygrysie pstre: czarne

 

Kolor i rysunek:

O pełnym kolorze i metalicznym połysku.  U posiadających kolorowy ogon powinny mieć możliwie kolorowe poduszki, natomiast posiadające biały ogon powinny mieć białe poduszki. Lustrzany ogon białego koloru.

 

Poważne błędy:

Duże lub zniekształcone ciało, długie plecy, wysoka postawa, mocno podzielona pierś, ogon skośny, stożkowaty, parasolowaty, z przerwami, mały lub ubogi w pióra, głowa wciśnięta  w sterówki, nienasycony kolor, duże braki w rysunku, opierzone nogi, nierównomierna jedwabistość.

 

Kolejność oceny :

Ogólne wrażenie – jakość piór( jedwabistość ) –  postawa – pozycja –  ogon (wachlarz) z poduszkami  – pierś – szyja – kolor i rysunek.

.

 

 Obrączka numer:8 mm.

 

Galeria pawików jedwabistych